"Jedyne takie miejsce" - Klaudia Bianek

13 marca

"Jedyne takie miejsce" - Klaudia Bianek

Na "Jedyne takie miejsce" natknęłam się jakiś czas temu, stwierdziłam wówczas, że będzie to powieść dobra do przeczytania w okresie letnim. Jednak po powrocie na Uczelnię po pozytywnym zaliczeniu sesji, nabrałam przekonania, że lekka powieść, o niezbyt dużej objętości będzie dla mnie w sam raz, a dodatkowo dostarczy mi niezbędnego relaksu i odprężenia po pracowitym studenckim dniu. Bez większych oporów zabrałam się za powieść Bianek, i po krótkim czasie bardzo mocno zżyłam się z zawartą w tej powieści historią oraz jej bohaterami.

NALEŻY CZYTAĆ PRZY PIOSENCE:

Lena nie miała łatwego życia, w wieku szesnastu lat została samotną matką. Poraniona przez wydarzenia z przeszłości, zamknęła się w sobie i ograniczyła kontakty z ludźmi, nauczyła się jednak każdego dnia stawać się coraz silniejszą dla swojego synka. Alan to chłopak od urodzenia skazany na sukces, jednak wbrew temu dosyć boleśnie przekonuje się o tym, że bogactwo i wpływy nie zapewnią mu szczęścia, a za pieniądze nie kupi tej jedynej rzeczy, której pragnie: miłości. Jego beztroskie życie szybko dobiegło końca, gdy nakrył swoją dziewczynę na zdradzie, tym samym definitywnie kończąc ich czteroletni związek. Postanawia wyjechać na wieś, na wakacje do dziadka i dawno nie widzianej przyjaciółki z dzieciństwa. Nie spodziewa się jednak, że gdy stanie z Leną twarzą w twarz, ujrzy też wtulone w nią malutkie dziecko. Czy dziesięć lat rozłąki i jedne wakacje wystarczą, aby naprawić błędy z przeszłości i znów uwierzyć w miłość?

"Jedyne takie miejsce" to powieść, która mnie poruszyła i tak, jak sądziłam okazała się być idealna w celach odprężających. Przede wszystkim jednak nie spodziewałam się takiego talentu literackiego po Klaudii Bianek. Jej powieść wypełniona jest po brzegi emocjami i siłą uczuć, co sprawia, że historia przedstawiona w książce nabiera głębszego znaczenia, a jej lektura nie pełni tylko funkcji rozrywkowej. Nie potrafię wyrazić, jak bardzo pokochałam tą powieść, jej realistycznych bohaterów i wiem, że kiedy będę potrzebować kolejnej książki tego typu, z pewnością sięgnę po kolejną powieść z dorobku pisarskiego tej autorki.

Przyznam szczerze, że choć początkowo fabuła tej książki wydawała mi się nieco oklepana i na pierwszy rzut oka niczym nie różniła się od innych młodzieżówek o tematyce miłosnej, to nic bardziej mylnego! Bowiem w tym przypadku, powieść wciągnęła mnie od pierwszej strony, mało tego chwilami nie bardzo było wiadomo w jakim kierunku sprawy przybiorą obrót, jednak na szczęście wszystko potoczyło się po mojej myśli. Sporym plusem "Jedynego takiego miejsca" jest wielowątkowość, bowiem autorka nie tylko porusza tematykę młodej matki z dzieckiem, co też później bardzo rozwija, ale także pokazuje jak wielki wpływ rany zadane w przeszłości mogą mieć na dorosłe życie. Przykładowo niska samoocena i ataki paniki Leny, wywołane były traumą z powodu prześladowania w szkole. Klaudia Bianek podkreśla również, że bogactwo i pieniądze to nie wszystko, gdyż pewnych rzeczy po prostu nie można kupić- przyjaźni, miłości, szacunku, przy czym zasłużyć sobie na nie sercem, postawą, a nie wyłącznie uprzywilejowanym statusem społecznym. Z takimi życiowymi tematami Klaudia Bianek poradziła sobie naprawdę doskonale. Opisała je w bardzo przystępny, lekki, a jednocześnie szczery sposób, dzięki czemu treść tej lektury szybko trafi do serca Czytelnika.

"Jesteśmy stworzeni do przeżywania dobrych i złych dni. Dobre są po to, by dać nam siłę. Zaś źle uczą pokory i wytrwałości."

"Jedyne takie miejsce" plasuje w gronie obyczajówek, stąd też o nagłych zwrotach akcji nie może być mowy. Akcja płynie jednostajnie i miarowo, niejednokrotnie zdarzają się momenty, które grają na emocjach czytelnika i sprawiają, że ten z zapałem przewraca kolejne strony. Powieść tę czyta się lekko i przyjemnie- mimo kilku poważniejszych spięć między bohaterami, Czytelnik bardzo szybko dostrzeże, jaki obrót przybiorą te sprawy, a rozwijający się stopniowo wątek romantyczny w wykonaniu autorki nie nudzi, ale absorbuje. Przyznam, że podczas lektury ani przez chwilę się nie nudziłam, a dodatkowo wartko płynąca akcja sprawiła, że lektura powieści Bianek nie zajęła mi zbyt dużo czasu.

Klaudia Bianek niejednokrotnie podczas lektury tej książki udowodniła mi, jak niezwykłą siłę mają słowa i emocje, jak niesamowity jest pisarz, który za pomocą słów  je porusza i w ten sposób dociera do serca Czytelnika. Gdybym miała opisać książkę Klaudii Bianek jednym słowem, określiłabym ją jako piękną. Autorka stworzyła naprawdę niezwykły klimat. Z jednej strony umiejscowiła miejsce akcji na wsi, wprowadzając spokojną, sielską atmosferę, z drugiej strony jednak każdą stronę zalewa wodospadem uczuć i emocji, od żalu, strachu, braku samoakceptacji przez zaufanie, aż do wiary w siłę jaką daje miłość. Zdecydowanie emocją wiodącą w tej książce jest czułość, niezwykła czułość osiemnastolatki wobec synka, nieustanny lęk o zapewnienie dziecku dobrego wychowania, co bardzo mocno daje się odczuć podczas lektury. Tym samym Bianek stworzyła klimat w dużej mierze bazujący na emocjach czytelnika i jego empatii, co wyszło jej naprawdę świetnie. Dzięki temu z łatwością wczułam się w tą powieść i zostałam- dosłownie- oczarowana.

Język jakim operuje autorka z pewnością nie jest językiem wybitnym i bogatym w liczne epitety. Pisarka postawiła na swobodę językową i prosty, chwilami potoczny styl, który w połączeniu z niezwykłym klimatem dał bardzo dobre połączenie. Dodatkowo autorka rozłożyła dosyć równomiernie barwne opisy, dialogi i monologi poszczególnych bohaterów, co sprawia, że opisane myśli i obrazy nabierają realistyczności, i stają jak żywe przed oczami odbiorcy. Kaludia Bianek operuje lekkim i płynnym stylem, co powoduje, że Czytelnik nie tylko łatwo wczuwa się w klimat, ale przepływa przez lekturę błyskawicznie. Powieść Bianek jest nie tylko łatwa w odbiorze, nie tylko odpręża i skłania do refleksji, ale także czyta się z zadziwiającą lekkością i szybkością.

"Jeżeli z godnością przyjmujesz ciosy, rozumiejąc prawa, którymi rządzi świat, zawsze będziesz o krok przed tymi, którzy cierpią z tego powodu."

Bohaterowie to chyba jedyny aspekt, wobec którego mam jakieś drobne zastrzeżenia. Kreacja bohaterów jest mocna i wyrazista, autorka stworzyła bohaterów, którzy przeżywają wzloty i upadki, mają swoje zmartwienia i lęki, co sprawia, że odbieramy ich jako postacie realistyczne, i ogółem nie sposób ich nie polubić. Jedyne zastrzeżenia mam do postaci Leny, to osiemnastolatka samotnie wychowująca dwuletniego Marcelka. Z każdej strony wprost bije czułość matki do dziecka, jej troska o jego dobro, co bardzo porusza Czytelnika. Uczucia Leny wobec syna są dla mnie czymś cudownym, jednak warto zwrócić uwagę na to, że dziewczyna skupiając swoje uczucia na dziecku w pewnym stopniu zaniedbała siebie samą, nie potrafiła także stawić czoła własnym lękom, przez co chwilami jej zachowanie wydawało mi się po prostu niedojrzałe i infantylne. Niemniej jednak jest to postać, z którą bardzo się sympatyzuję i podziwiam za wytrwałość. Jeśli chodzi o Alana- naprawdę nie da się go nie kochać, to bywały momenty, kiedy wydawał mi się on zbyt idealny, czuły, delikatny, troskliwy, wyrozumiały. Jednak były również sytuacje, w których miewał momenty słabości i tracił swój idealizm. Podobnie jak wszyscy bohaterowie książki, muszę to przyznać, zakochałam się w dwuletnim Marcelku, sama pragnęłabym mieć takie grzeczne, mądre i posłuszne dziecko.

"Jedyne takie miejsce" to moim zdaniem powieść rewelacyjna, idealna w celach relaksacyjnych, ale także zmuszająca do refleksji z powodu wielowątkowej tematyki tam poruszanej. Przyznam szczerze, że teraz, będąc już świeżo po lekturze, bardzo chętnie przeczytałabym ją ponownie. To książka, która bardzo mocno zapada w pamięć, do tego stopnia, że po prostu nie da się tak po prostu wyrzucić jej ze swojego serca. "Jedyne takie miejsce" to malutka, ale cenna perełka w dziedzinie literatury, która porusza serca i emocje, która zmusza do refleksji, jak my kobiety- niekiedy jeszcze nastolatki- wychowałybyśmy samotnie małe dziecko, jak poradzić sobie w takiej sytuacji? Tutaj liczy się przede wszystkim siła wyniesiona z życiowego doświadczenia i wiara we własne możliwości. Przyznam, że nie wyobrażam sobie, żeby obok "Jedynego takiego miejsca" można by przejść obojętnie!

Myślę, że w świetle powyższych argumentów dalsze słowa zachęty są zbędne. Dla każdego (empatycznego) człowieka "Jedyne takie miejsce" to powieść obowiązkowa i obok tej pozycji zdecydowanie nie sposób przejść obojętnie! To powieść  idealna nie tylko na wakacje, ale także na każdą chwilę poświęconą refleksji. "Jedyne takie miejsce" to książka, która nie tylko warto, ale też należy znać i przeczytać! Polecam serdecznie!

Moja ocena książki: 9/10. :)